داشتم آرشیو وبلاگم را زیر و رو می‌کردم که رسیدم به این جمله از کتاب «طولانی‌ترین آواز نهنگ» :

شنبه‌ها لباس آبی جدیدم را برایش می‌پوشیدم، اما هیچ‌وقت نیامد.

فکر کردم چه غم عظیم آبی‌رنگی در آن نهفته است. بعضی غم‌ها عظیم‌اند و چیزی که به آن‌ها رنگی غیر از تاریکی و سیاهی می‌بخشد، دوست‌داشتنی‌ست که در آن‌ها موج می‌زند. دوست داشتن زیاد. خیلی زیاد دوست داشتن. تبارک‌الله احسن‌الخالقین که توانست کنار نفرت زیاد، دوست‌داشتن خیلی زیادتر را هم بگنجاند.