آمار بازدید این‌جا هنوز هفتصدتا و هشتصد تا و هزارتا نشده و این هم خوب است و هم بد. خیلی‌ها هنوز من را می‌خوانند و خیلی‌ها هنوز نه. خنده‌های صورتی بلاگفا را هزاران نفر می‌خواندند. از پدر و مادر دوستانم بگیر تا همکاران سابق و همکلاسی‌ها و استادان و غیره و ذلک. این هم خوب است و هم بد. این‌جا را دوست دارم. بلاگفا دارد آرام آرام زنده می‌شود و من فکر می‌کنم دلم می‌خواهد در خنده‌های صورتی بلاگفا بنویسم؟ برگردم و همان‌جا بنویسم؟ گمان نمی‌کنم... سکوت این‌جا را به اعتمادِ از دست رفته‌ای که قرار است باز هم به دست بیاید ترجیح می‌دهم. چقدر حرف‌های زیادی دارم برای نوشتن.

در ضمن خوبی این‌جا این است که همه‌چیز را با حوصله برچسب می‌زنم. چه خوب شده‌ام من؛ این یک پیشرفت چشمگیر است در نوع خود!